Żywioł nowego czasu, po 1989 roku pochłonął mnie na nowo (z nową siłą i nadzieją) nie myślałem w ogóle, aby kiedykolwiek wracać do czasów junty wojskowej.

Na wstępie głośno i wyraźnie informuję, że żadną miarą nie można porównać podziemia solidarnościowego do walk o wolność naszych ojców i dziadów na przestrzeni narodowych dziejów. W szczególności do prześladowań po 1945 roku. Do Wronek, Rawicza... czy lokalnych więzień utrwalaczy władzy ludowej. Tak, więc to, co mnie a poprzez mnie moją rodzinę spotkało w latach osiemdziesiątych, to mała część tego, co przeszli nasi rodacy wcześniej. Bez względu na moją małą przydatność w walce z komunizmem, jest to jednak doświadczenie, które winno być zapamiętane.

Z początkiem 2005 roku Pan, Bronisław Wildstein - dziennikarz wyniósł z IPN listę, która w 90 % zamieszczała ubeków i innych służących komunizmu. Na tej liście umieszczony był Witold Kowalczyk - milicjant z Kielc. To zdecydowało o tym, że postanowiłem w jednym wniosku, do IPN zapytać o dokumentację na mój temat i o uznanie mnie za osobę poszkodowaną przez komunizm.

Po roku, w marcu 2006, otrzymałem od IPN status osoby poszkodowanej i zaproszenie do obejrzenia zasobów, które IPN zdołał pozbierać na temat mojej osoby.

Zapoznałem się. Poprosiłem o kopię owych teczek.

Na około 45 kartkach, (pewnie z setek, które zostały zniszczone, w części jeszcze nie odnalezione...) w dwu teczkach z piotrkowskiej i łódzkiej bezpieki, rysuje się ponury obraz PRL. W moim przypadku owy obraz zaczyna się w 1986 roku, nie ma nic (jak do tej pory) z okresu 1982-85 najtrudniejszego dla mnie i rodziny. Czasu upokorzenia i puchnącej teczki od donosów, raportów, którą miałem w swoim ręku w marcu 1985 i z której o naiwny nie uczyniłem dowodów.

Teczki fragmentarycznie dokumentują mój udział w kilku miejscach i obszarach podziemnej działalności Solidarności po 1985 do 1989 roku, permanentną inwigilację w miejscu pracy i zamieszkania. Zamieszczają niemalże pełną dokumentację z „Moszczenicy” i papieskiej pielgrzymki w 1987 r.

Dokumentacja zaczyna się od protokołu zniszczenia jakieś części materiałów. Następnie informacje, jakich to technik i sposobów używano i w jakich sprawach. Przewijają się nazwiska wysokich urzędników piotrkowskiej i łódzkiej bezpieki. Ludzi, którzy raportowali, wnioskowali, komentowali osiągnięcia podwładnych... Nie ma nazwisk drobnych kapusi, osobników zakładających podsłuchy, robiących zdjęcia... Nie ma żadnej dokumentacji, którą tworzył tzw. mój „opiekun” – ani ten, o którym wiem, ani żaden inny.

Oceniając na gorąco. Spisałem kilka nazwisk - Stasiak, Meszczyk, Poterała, Gadecki. Nie wystąpiłem o ich dane personalne, nie poinformuję, co dziś i gdzie robią, Ci jak i następni ubole, nie zrobię tego dopóty dopóki nie pojawią się w moim kręgu, środowisku...

Jeśli się pojawią i zechcą publicznie odciąć od swego pochodzenia, przeprosić..., mogą zostać przyjaciółmi. Oddzielnym problemem są Ci, którzy w III RP przeprali pieniądze i cały czas mają apetyt na piotrkowski Samorząd. Uważam, że powinni wyrównać swoje długi wobec miasta - jego mieszkańców.

Witold Kowalczyk

Archiwum IPN